Pomnik zaprojektował i wykonał Tomasz Wenklar z Tychów. Odlana z brązu sylwetka Korfantego mierząca 1,10 m osadzona została na wysokim na metr bloku z granitu. Do pomnika prowadzi alejka, są też ławeczki. Wszystko odbyło się w asyście pocztów sztandarowych Rady Miasta i Policji. Kwiaty pod pomnikiem wielkiego Ślązaka złożyli pracownicy Biura Rady Miasta i członkowie samorządów dzielnicy Korfantego i Powstańców Śląskich. Sylwetkę Korfantego, w krótkim programie okolicznościowym przedstawili licealiści z Zespołu Szkół nr 3 na os. Sikorskiego, pod opieką Ireny Krzywoń. jc, zdj. ak

Autor pomnika - Tomasz Wenklar

Wojciech Korfanty – biografia

20 kwietnia 1873 – 17 sierpnia 1939

Wojciech Korfanty urodził się w 1873 roku w Siemianowicach Śląskich w rodzinie górniczej. W 1879 roku rozpoczął naukę w miejscowej szkole ludowej, a następnie uczęszczał do katowickiego Gimnazjum Królewskiego. W 1895 roku rozpoczął studia na politechnice w Charlottenburgu, z których rok później przeniósł się na Wydział Filozoficzny Królewskiego Uniwersytetu we Wrocławiu, a następnie do Berlina.

W 1901 roku objął redakcję „Górnoślązaka” w Katowicach. Rok później za publikację artykułów „Do Niemców” i „Do moich braci Górnoślązaków” osadzony został w więzieniu we Wronkach. W latach 1903 - 1912 i w 1918 był posłem w Reichstagu oraz pruskiegoo Landtagu (1903-1918), gdzie reprezentował Koło Polskie. 25 października 1918 roku wystąpił w Reichstagu z głośnym żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich ziem polskich zabranych po zaborze pruskim. Po pierwszej wojnie światowej wszedł w skład Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu, stanowiącej rząd Wielkopolski podczas Powstania Wielkopolskiego.

W styczniu 1920 roku Wojciech Korfanty został mianowany przez rząd polski komisarzem plebiscytowym na Górnym Śląsku. Po niekorzystnej dla Polaków interpretacji wyników plebiscytu, proklamował i stanął na czele III Powstania Śląskiego. Nie wierzył w szanse powodzenia powstania, widząc w nim jedynie zbrojną manifestację ludu górnośląskiego, która powinna zwrócić uwagę Komisji Międzysojuszniczej, mającej dokonać podziału Śląska pomiędzy Polskę i Niemcy. Dlatego też zarządził wstrzymanie działań zbrojnych i czekanie na decyzję mocarstw Ententy. W lipcu 1921 roku opuścił Śląsk, desygnując na stanowisko swego następcę Józefa Rymera.

W odrodzonej Polsce, w latach 1922 - 1930, był posłem na Sejm, związanym z Chrześcijańską Demokracją (ChD). Od października do grudnia 1923 roku pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcy z ramienia ChD. W 1924 roku został wydawcą dzienników „Rzeczpospolita” i „Polonia”. Był zdecydowanym przeciwnikiem Józefa Piłsudskiego. Po zwycięstwie sanacji stał się obiektem ataków z jej strony. W 1930 roku został aresztowany i wraz z posłami Centrolewicy osadzony w twierdzy brzeskiej. Po uwolnieniu powrócił na Śląsk. W obawie przed ponownym aresztowaniem w kwietniu 1935 roku emigrował do Pragi. Był jednym z organizatorów i pierwszym prezesem Stronnictwa Pracy, powstałego w 1937 roku w wyniku połączenia Chadecji i Narodowej Partii Robotniczej. Po aneksji Czechosłowacji przez Niemcy wyjechał do Francji, lecz w obliczu groźby wybuchu wojny potajemnie wrócił do kraju. W kwietniu 1939 roku został aresztowany. Po trzech miesiącach został zwolniony z powodu ciężkiej choroby. Wkrótce po wyjściu z więzienia zmarł. Jego pogrzeb, który odbył się w Katowicach 20 sierpnia, przekształcił się w wielką manifestację poparcia prowadzonej przez niego polityki niepodległościowej.

(z materiałów na V Śląską Konferencję Naukową)