Wieczór VI
7 września 2012 godz. 19:00
kościół pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Suszcu (Suszec, ul. Św. Jana 55)
Chwalcie Go na strunach, dźwiękiem rogu i bębnem (por. ps 150)
Fanfary i muzyka uroczysta XVII i XVIII wieku

Program:
1. Giovanni Battista Gordigiani (1795–1871) – Marsz na trąbki i kotły

2. Louis Francois Joseph Patouart – III Sonata a-moll na wiolonczelę i klawesyn; części:

• Gratioso,
• Prestitissimo,
• Gratioso,
• Minuetto I,
• Minuetto II

3. Carl Philipp Emanuel Bach (1714–1788) – Marcia – for the Ark na trąbki i bęben renesansowy

4. Johann Sebastian Bach (1685–1750) – I Suita na wiolonczelę solo G-dur BWV 1007; części:

• Preludium,
• Sarabanda,
• Menuet

5. Jan Dismas Zelenka (1679–1745) – Fanfary na trąbki i kotły

6. Georg Friedrich Händel (1685–1759) – Suita D-dur na trąbkę i basso continuo „Water Piece” HWV 341; części:

• Ouverture,
• Allegro,
• Menuetto,
• Bourree,
• March

7. Johann Sebastian Bach (1685–1750) – Sonata G-dur na wiolonczelę i klawesyn BWV 1027 (Sonata gambowa); części:

• Adagio,
• Allegro ma non tanto,
• Andante,
• Allegro moderato

8. Domenico Zipoli (1688–1726) – Suita h-moll na klawesyn solo; części:

• Preludio,
• Corrente,
• Aria,
• Gavotta

9. Anonim (XVIII w.) – Fanfary wg marszów weselnych z Wielkopolski na trąbki i kotły

Wykonawcy:

Barbara Łypik-Sobaniec – wiolonczela
Joanna Solecka – klawesyn
Alta Cappella
Marian Magiera, Paweł Gajewski, Stanisław Majerski – trąbki barokowe
Tomasz Sobaniec – kotły barokowe, bęben renesansowy

Barbara Łypik-Sobaniec ur. w 1970 r. w Krakowie, gdzie rozpoczęła swą edukację muzyczną, kończąc w 1995 r. Akademię Muzyczną w klasie wiolonczeli prof. Witolda Hermana otrzymując dyplom z wyróżnieniem. W 1993 r. uzyskała stypendium Europejskiej Fundacji Mozartowskiej. Pracowała pod kierunkiem wielu wybitnych pedagogów. Byli wśród nich: Antonin Moravec, Denes Zsigmondy, Sandor Vegh, Ana Chumachenko, Zuzanna Ružickova, Alain Meunier, Rocco Filippini. W ramach Festiwalu Mozartowskiego w Pradze wystąpiła obok takich muzyków, jak Boris Pergamenschikow i Charles Rosen. Ma na swoim koncie prawykonania: odnalezionego kwartetu Ignacego Jana Paderewskiego (1991), III Kwartetu Na Wielkanoc Zbigniewa Bujarskiego (1994), a także „Intermezzo” na wiolonczelę solo Adama Walacińskiego (2004). W 1991 r. wystąpiła w Koncercie Roku w Warszawie, organizowanym przez Ministerstwo Kultury i Sztuki dla wyróżniających się studentów uczelni artystycznych. W 1992 r. została laureatką II miejsca XI Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej w Łodzi. Koncertowała w kraju i za granicą, m. in. w ramach festiwali: Mozartowskiego (Wrocław 1991), im. Ady Sari (Nowy Sącz 1991), Wielkanocnego Festiwalu Mozartowskiego (Praga 1993), Festiwalu Muzyka w Starym Krakowie (Kraków 1993, 1999,2006), „Mosaico” (Kraków 1995), a także „Dni pamięci W. Lutosławskiego” (Kraków 1995), „Scrivi e suono” (Kraków 1995), Bajit Chadasz (miesiąc spotkań z kulturą żydowską – Kraków 1996) oraz XIV Ogólnopolskiego Tygodnia Talentów w Tarnowie (1996), Fesival van Vlaanderen (1999 Belgia), „Shalom”( 1999, 2001 Niemcy) oraz wielokrotnie w ramach festiwalu „Dni Muzyki Kompozytorów Krakowskich”. Wraz z orkiestrą Capella Cracoviensis koncertowała w Niemczech i USA. Od 2000 r. współpracuje także z orkiestrą Sinfonietta Cracovia, z którą koncertowała w kraju i za granicą. Od 1995 r. jest członkiem tria fortepianowego, które tworzy wspólnie z Romanem Reinerem oraz Sławomirem Cierpikiem, prowadząc aktywną działalność koncertową. W 1996 r. wspólnie z zespołem nagrała płytę „Wspomnienia z Krakowskiego Kazimierza”, na której znajdują się tradycyjne melodie żydowskie w aranżacji zespołu. Od 1997 r. pracuje na stanowisku asystenta w Katedrze Wiolonczeli i Kontrabasu krakowskiej Akademii Muzycznej. W 2000 r. została laureatką II nagrody (w kategorii solistów) IV Międzynarodowego Konkursu Współczesnej Muzyki Kameralnej im. Krzysztofa Pendereckiego.

Joanna Solecka jest absolwentką Akademii Muzycznej w Krakowie na kierunkach Fortepian, Teoria Muzyki oraz Klawesyn. Jako pianista uczestniczyła w kursach mistrzowskich prowadzonych m.in. przez K. Kennera, R. Buchbindera, B. Bucknera, B. Kawallę. Klawesyn studiowała w klasie prof. E. Stefańskiej, a następnie uczestniczyła w kursach interpretacji muzyki dawnej prowadzonych przez J. Ogg’a, T. de Goede, M. Krolla. A. Bottichena oraz L. Stawarz. Występuje na festiwalach i koncertach w kraju (m.in. Dni Bachowskie w Krakowie i w Katowicach, Festiwal Chanterelle w Gołuchowie, Salezjańskie Lato Muzyczne w Przemyślu, I Studencki Festiwal Muzyki Dawnej w Krakowie, Dni Tanga w Krakowie) oraz w Słowenii (Międzynarodowy Festiwal Muzyki Dawnej Brežice), wykonując muzykę kameralną i utwory solowe. Współpracuje z orkiestrą kameralną Capella Cracoviensis, zespołem muzyki dawnej Intrada i baletem dworskim Cracovia Danza oraz Operą Krakowską. Swoje zainteresowania związane z teorią muzyki rozwija poprzez udział w wykładach popularno-naukowych w serii Myślenickie Konfrontacje Kulturalno-Naukowe w Muzeum Dom Grecki w Myślenicach oraz jako autorka haseł do Encyklopedii Muzycznej Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Dla radia RMF Classic dokonała nagrania serii audycji o fortepianie w ramach cyklu „Co jest grane”.

Zespół Alta Cappella
powstał w Krakowie w roku 2010 jako formacja zajmująca się wykonawstwem muzyki dawnych epok na dętych instrumentach historycznych. Różne formy działalności obejmują szeroki repertuar: fanfary z udziałem trąbek i kotłów, utwory kameralne z udziałem trąbek, instrumentów smyczkowych i basso continuo. Alta Cappella współpracuje również z orkiestrami w formie kompletnej sekcji trąbek i kotłów – na stałe zespół związany jest z orkiestrą Capella Cracoviensis.

Marian Magiera – studiował na Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie prof. Stanisława Dziewiora. Od 2001 r. pierwszy trębacz - solista Capelli Cracoviensis. Współpracuje z wieloma orkiestrami m. in. Filharmonii Krakowskiej, „Aukso”, Akademii Beethovenowskiej, Polską Orkiestrą Kameralną, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach a także z Wrocławską Orkiestrą Barokową, zespołem „La Tempesta”, Polską Orkiestrą XVIII wieku, Arte Dei Suonatori, Concerto Grosso Berlin (Niemcy), Parlement de Musique (Francja), Musica Aeterna (Czechy), Banchetto Musicale (Litwa). Równocześnie występuje jako solista i w zespołach kameralnych. Szczególne miejsce wśród jego zainteresowań zajmuje wykonywanie muzyki minionych epok na instrumentach historycznych - trąbka barokowa/naturalna, cornetto (cynk). Współzałożyciel zespołu Alta Cappella.

Paweł Gajewski – absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie. Od 1998 r. trębacz kameralista orkiestry Capella Cracoviensis. Współtwórca zespołu Alta Cappella – specjalizującego się w wykonawstwie muzyki dawnej na historycznych instrumentach. Współpracuje z zespołami: Floripari (Zamek Królewski na Wawelu) oraz Arte Dei Suonatori (Poznań). Koncertuje w kraju i za granicą.

Stanisław Majerski – ukończył studia w klasie trąbki prof. L. Lutaka. Od 1983 r. współpracował z Filharmonią Krakowską. W latach 1989-1992 wykładał w Akademii Muzycznej w Krakowie, zaś w latach 1993–1998 był pierwszym trębaczem orkiestry Sinfonia Varsovia. Brał udział w nagraniach pod dyrekcją m.in. Yehudi Menuhina, Justusa Franza, Jana Krenza i Stanisława Skrowaczewskiego. Obecnie jest solistą i pierwszym trębaczem Filharmonii Krakowskiej.

Tomasz Sobaniec – absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie (klasa perkusji ad S. Welanyka). Od 1992 perkusista kameralista orkiestry Capella Cracoviensis. W latach 1990–2000 współpracował z Krakowską Grupą Perkusyjną. Od 1999r. adiunkt Akademii Muzycznej w Krakowie-Katedra Muzyki Współczesnej i Jazzu. W roku 2000 wystąpił na Festiwalu Kultury Azjatyckiej w Niigata w projekcie „Silk Road”, wraz ze światowej sławy wiolonczelistą Yo-Yo Ma oraz M. Pomianowską i M. Kulentym. Koncertował w wielu krajach europejskich a także w USA, Japonii, Korei Południowej, Chinach i na Tajwanie. Współzałożyciel zespołu Alta Cappella. Współpracuje z orkiestrą Filharmonii Krakowskiej, Akademii Beethovenowskiej oraz Sinfonietta Cracovia a także zespołami Floripari, Arte Dei Suonatori czy Wrocławską Orkiestrą Barokową.

Anielska muzyka w Piśmie Świętym
Wyobrażenie muzykujących aniołów ma długą tradycję. Pierwotnym jej źródłem jest Stary Testament, gdzie niebiańskie istoty występują wielokrotnie, spełniając rozmaite funkcje, z których najważniejszymi są pośrednictwo między Bogiem i ludźmi oraz nieustanna adoracja Najwyższego. Ta ostatnia funkcja właśnie wiąże je z muzyką, gdyż biblijne wizje Niebios mówią o anielskim nieustannym wołaniu na cześć Pana, szumie skrzydeł i Nowej Pieśni śpiewanej wraz z Odkupionymi w Apokalipsie. Starotestamentowe wizje z ksiąg Daniela (Dn 7, 10), Izajasza (Iz 6, 1 - 4) i Ezechiela (Ez 1,5) wspominają jednak raczej o modlitwie, hałasie trzepoczących skrzydeł i głośnym wołaniu. Harmonijny i radosny śpiew pojawia się dopiero w Nowym Testamencie, kiedy anioły pieśnią Gloria in excelsis Deo adorują Dzieciątko narodzone w stajence (Łk 2, 13 - 14). Kolejne księgi Nowego Testamentu wspominają o aniołach w kontekście muzycznym, gdy zapowiadają ponowne nadejście Chrystusa i Sąd Ostateczny. W Ewangelii i listach kilkakrotnie pojawia się zapowiedź głosu anielskiej trąby, która będzie zwoływać ludzkość na Sąd.
Ostatnia wzmianka o muzyce aniołów znajduje się w Apokalipsie, gdzie w opisie Niebiańskiej Liturgii słychać pochwalną pieśń Zbawionych, nieustający i jednogłośny śpiew Alleluja i Sanctus. Pieśń aniołów rozbrzmiewa wciąż przed majestatem Stwórcy i dociera do mieszkańców ziemi, gdy sprawowana Liturgia łączy ich z Niebem. Śpiew i modlitwy wiernych zanoszone są przez niebiańskie istoty przed tron Najwyższego, a wyrazem tego są śpiewy ordinarium missae Sanctus i Hosanna.
Wizje anielskiego śpiewu i chwały Bożej wielokrotnie pojawiają się w pismach Ojców Kościoła. Są to najpiękniejsze komentarze do biblijnych objawień, a zarazem najpiękniejsze karty chrześcijańskiej myśli o muzyce. Wątek ten pojawia się również w pismach apokryficznych. Zwykle są to analogiczne do biblijnych wizje Niebieskiej Jerozolimy, gdzie zastępy aniołów śpiewają pieśni pochwalne. Przykładem takim jest tekst pt. Widzenie, które miał święty Izajasz prorok, syn Amosa opisujący śpiew aniołów w kolejnych siedmiu kręgach niebiańskich, na wzór hierarchii anielskich Dionizego Aeropagity.
Warto wsłuchać się w bogactwo rozbrzmiewających w psalmach czy księgach prorockich dźwięków rogu, cytry, fletu i bębna. Czytając psalm 150 (chyba najbardziej muzykologiczny) w różnych polskich tłumaczeniach, poczynając od renesansowego przekładu Biblii Wujka, a kończąc na Biblii Tysiąclecia, nie jesteśmy w stanie „usłyszeć” zespołu przedstawionego przez natchnionego autora. Za każdym razem, gdy sięga się po coraz to inne polskie tłumaczenia, zespół brzmi inaczej, zmienia się bowiem instrumentarium. Na taki stan rzeczy w znaczącym stopniu wpływa nikła współpraca między tłumaczami i specjalistami mi z zakresu biblijnej instrumentologii.