Teatr Gry i Ludzie, założony w 1997 roku, kładzie nacisk na wizualny aspekt swoich przedstawień i niekonwencjonalny, ponadliteracki język teatralnej ekspresji. Spektakle przepełnione są ruchem przeradzającym się czasem w taniec, czerpiącym inspirację z rozmaitych technik: od historycznych, poprzez technikę mimu i akrobację.

Zespół przygotował do tej pory m.in. takie spektakle plenerowe:
-Bolero,
-Lustro. Hieronim Bosch,
-Spacer Aniołów (Parada uliczna),
-Kuglarze,
-Ballada o Janie Wnęku,
-Facelifting.
Prezentowane były one w wielu miastach Polski i za granicą (m.in. Węgry, Tunezja, Holandia).

„KUGLARZE”
Reżyseria: Maciej Nogieć

Spektakl „Kuglarze” jest próbą odtworzenia atmosfery średniowiecznych widowisk jarmarcznych.
Grupa kuglarzy przybywa na miejski rynek i burzy spokój. Dynamiczny rytm instrumentów rozkręca widowisko. Pierwsza część to popisy akrobatów, żonglerów i dmuchacza ognia, podszyte dowcipem i humorem. Pokaz przerywa awantura o arogancką i bezwstydną skoczkę pojmaną przez oburzonych stróżów obyczajów. Na scenie pojawiają się charakterystyczne obrazki z epoki: rozbuchany zmysłowo taniec z kozłem, męskie zaloty do cnotliwych panien z zamku, igraszki, walka z wrednym smokiem. Tu następuje kolejny zwrot akcji: dumny poeta buntuje się przeciwko ulotności słowa i bezsensowi życia. Ów bunt udaje się załagodzić śpiewem, tańcem, kobietą i winem… a podstępną kostuchę ogrywa się po prostu w karty. Przy wtórze instrumentów i śpiewu kuglarze wyruszają w dalszą drogę, żeby w innym mieście zacząć swoją opowieść od początku.
I tak bez końca.

"APOKALIPSA"

scenariusz: (na podstawie Apokalipsy św. Jana) Mariusz Kozubek
reżyseria, inscenizacja: Mariusz Kozubek
muzyka: Robert Gliński, Marcin Dzwonowski
współpraca muzyczna: D. Płonka, M. Lamch
choreografia: Henryk Konwiński
scenografia: Marek Stecko

Przedstawienie, zrealizowane w konwencji teatru totalnego, wykorzystuje rozliczne środki ekspresji - emocjonalny ruch, taniec współczesny, dynamiczną muzykę, będącą kompilacją rocka i muzyki klasycznej, przestrzenne formy scenograficzne, oświetlenie efektowe i projekcje video. Formalna spektakularność przedsięwzięcia pozostaje jednak w równowadze z partiami aktorsko-wokalnymi, kreowanymi m. in. przez Mariusza Kozioła i Dominikę Płonkę.
Karkołomna próba teatralnej interpretacji "Objawienia św. Jana" prowadzi widza krok po kroku przez pełen tajemnic tekst. Jednakże spektakl nie tyle zakrywa, co stara się uczytelniać zawiłe symbole. Uważne wczytanie się w księgę owocuje jedną z możliwych, ale na pewno klarowną i opartą na tzw. "aparacie krytycznym" interpretacją.
Do udziału w pracy nad spektaklem został zaproszony jeden z najlepszych polskich chórów - "Resonans Con Tutti", śląski kwartet smyczkowy "Altravolta", muzycy rockowi oraz choreograf Henryk Konwiński i kreujący rolę św. Jana Adam Łoniewski.

Grupa Plastyczno - Teatralna "Pławna 9" powstała w 1995 roku. Jej nazwa pochodzi od adresu, pod którym działa zespół we wsi Pławna, położonej między Jelenią Górą a Lwówkiem Śląskim. W dwóch domach, a także w stodole - galerii i na łąkach urządzane są wernisaże, happeningi, zdarzenia teatralne. Założycielem grupy jest artysta malarz Dariusz Miliński. "Pławna 9" powstała z chęci połączenia statyczności galerii z zamiłowaniem do teatru. Przyświeca jej chęć ożywienia obrazów. Zespół posiada w swoim dorobku spektakle teatralne, z którymi występował na prestiżowych festiwalach i spotkaniach teatralnych (m.in. Łódzkie Spotkania Teatralne, Międzynarodowy Festiwal Teatralny Malta, Festiwal Sztuki Współczesnej Chronos w Norymberdze oraz kilkakrotnie – Sztuka Ulicy).

"TRZY ŻYCIA SALVADORA DALI"

Na planie widać wielką piramidę z zawieszoną na linie czerwoną materią, pod którą znajduje się byk. W tle widać obraz Dalego. Na planie pojawia się chłopiec, który jeździ na hulajnodze. Objeżdża cały plan i znika za obrazem.

Tak rozpoczyna się spektakl Grupy Plastyczno – Teatralnej Pławna 9.
Całość jest próbą przeniesienia malarstwa do teatru. W sztuce znajdujemy postaci bezpośrednio wzięte z obrazów Salvadora Dali: kobietę z szufladami na brzuchu czy końcową - płonącą żyrafę. Spektakl składał się z oderwanych od siebie, jak we śnie, obrazów - powtórka z poetyki surrealistów.