Mikołaj Łoziński ukończył socjologię na Sorbonie w Paryżu. Pracował jako tłumacz. Miał kilka wystaw fotograficznych, opublikował krótkie opowiadania w pismach literackich. Stypendysta programu Instytutu Książki i Stowarzyszenia Willa Decjusza dla pisarzy i tłumaczy Homines Urbani (2007), Ledig House (USA), Chateau de Lavigny (Szwajcaria), Akademie Schloss Solitude (Stuttgart).

Pomysł i temat na debiutancką powieść, "Reisefieber", pojawiły się  u niego przypadkiem. "Byłem świadkiem historii, która mnie głęboko poruszyła. To co się stało, dało mi ramę powieści, którą próbowałem wypełnić sobą" - mówił w jednym z wywiadów. Łoziński twierdzi, że nigdy nie planował napisania książki, która  w 2006 roku przyniosła mu II nagrodę literacką w Konkursie Młodych Twórców Warszawskiej Fundacji Kultury i Nagrodę Kościelskich za najlepszą debiutancką powieść 2006 roku. "Reisefieber" była także nominowana do nagrody Nike 2007. Mikołaj Łoziński nie epatuje czytelnika wymyślnym językiem, nie sili się na nowoczesność. Nie próbuje być głosem swojego pokolenia. Zawsze skromny i naturalny, wzbrania się przed mówieniem o sobie jako o pisarzu. Autor "Bajki dla Idy" - zbioru opowiadań dla dzieci, nawiązujących do konwencji bajki zwierzęcej. Łoziński pisze o zwierzętach mądrze i z czułością. Jego opowieści o przyjaźni, odpowiedzialności, miłości są bezpretensjonalne i inteligentne. Kolejna publikacja autora to wydana w 2011 roku "Książka", dzięki której stał się laureatem Paszportu Polityki 2011. Najnowsza książka "STRAMER" to sugestywna, wielogłosowa opowieść o losach żydowskiej rodziny w międzywojennym Tarnowie. Książka, której nie da się zapomnieć.

„Ta historia, opowieść o biednej, żydowskiej rodzinie mieszkającej w latach międzywojennych w Tarnowie, jest, zdawałoby się, skazana na nieuleczalny smutek  i wiadome zakończenie. A jednak Mikołajowi Łozińskiemu udało się wymazać czerń, którą nasza pamięć zabarwia tamte lata. Bohaterowie nie wiedzą, co ich czeka, my wiemy aż za dobrze. Autor pozwala swoim postaciom mylić się, popełniać niezliczone głupstwa; ofiarowuje im życie, niekiedy trywialne, niekiedy pełne sensu, czasem groteskowe, wesołe i tragiczne”. Adam Zagajewski

Źródło: MBP