Według „Żywotów Świętych”, św. Florian żył w końcu III wieku, w Ufer Noricum, jednej z austriackich prowincji. Były to czasy panowania cesarza Dioklecjana, który zapisał się w historii jako autor czterech edyktów nakazujących prześladowanie chrześcijan. Florian w młodości służył w armii, gdzie otrzymał stopień dowódcy oddziału. Pomimo rozkazów cesarskich, pośpieszył z pomocą swoim współwyznawcom - chrześcijańskim legionistom, uwięzionym przez namiestnika noryckiego Akvilinusa. Za karę Florian poddany został okrutnym torturom, a jego ciało było powoli rozszarpywane na kawałki żelaznymi, metalowymi kolcami. 4 maja 230 roku został skazany na śmierć. Przywiązano mu do szyi młyński kamień i zrzucono z mostu do rzeki Enns. Kat, strącający męczennika nagle oślepł, a rzeka wyrzuciła zmaltretowane ciało na nadbrzeżny kamień, który po chwili został osłonięty skrzydłami olbrzymiego orła.

Do Polski relikwie św. Floriana zostały przywiezione za panowania Kazimierza II Sprawiedliwego. Jak głosi legenda, konie wiozące szczątki męczennika zatrzymały się tuż przed murami Krakowa, na Kleparzu. Ponieważ nikt nie mógł ich zmusić, aby poszły dalej zadecydowano, że właśnie w tym miejscu wzniesiony zostanie kościół, w którym owe relikwie będą przechowywane. Pod koniec XII wieku św. Florian został patronem Królestwa Polskiego.

Do rozwoju kultu św. Floriana przyczynił się pożar, który wybuchł w Krakowie w 1528 roku. Spaliła się wówczas duża część miasta wraz z Kleparzem, gdzie jedyną ocaloną budowlą był kościół, w którym spoczywały szczątki męczennika. Odczytano to jako „znak szczególnej opieki Patrona”. Od tamtej pory święty Florian czczony jest jako patron i opiekun przede wszystkim strażaków, ale także hutników, kominiarzy, garncarzy i piekarzy. jw, pc