"Pedagog, animator, absolwent 3-letniego Studium Fotografii i Filmu w Warszawie" – czytamy w Leksykonie Żorskim, a także sztygar zmianowy w kopalniach Rybnickiego Okręgu Węglowego, nauczyciel zawodu i założyciel pierwszych zespołów fotograficznych, działających w przykopalnianych Domach Kultury. Założył i przez lata prowadził legendarny już zespół fotografów i filmowców przy KWK "Chwałowice", z którego wyrasta Rybnicki Przegląd Filmów Niezależnych.

Z Żorami związał się w 1978 roku, kiedy to na prośbę Zygmunta Kristofa, ówczesnego kierownika naszego Domu Kultury podjął się prowadzenia w nim zespołu fotografii. - Czuliśmy, że Ludwik jest artystą, stał się bliskim nam człowiekiem – powiedział mi Marek Jan Karaś już kilka lat temu, na potrzeby artykułu o publicznym pokazie slajdów, który wraz z Ludwikiem, Wieśkiem Wyjadłowskim i śp. Darkiem Brząkalikiem zorganizowali na ul. Zgaślika w `81 roku.

Tymczasem, - w `58 roku, dwa lata po śmierci Stalina, do Polski po raz pierwszy po wojnie przyjechał Kiepura – wspominał Ludwik pod koniec kwietnia 2008 roku, początki swojej przygody z fotografią. - Wystąpił w hali parkowej przy Kościuszki w Katowicach. Istniała już druga po warszawskiej, Telewizja Katowice. Kiedy skończył śpiewać, zszedł ze sceny do ludzi. Każdy chciał mu podać rękę. Wszyscy wyciągali dłonie. Chciałem to sfotografować. - Miał ze sobą małoobrazkowy aparat Altix i populrarną wtedy "wspyszkę" – dużą lampę błyskową Łucz 57 produkcji ZSRR, z ciężką baterią. Jak go zobaczył telewizyjny operator oświetlenia – schowaj tę zapalniczkę – zawołał - przecież tu jest dużo światła. Jaką masz czułość? - 21 din – odkrzyknął Ludwik. Operator wziął światłomierz i zaczął mierzyć. - Powiedział mi co i jak... Och, co to było – cieszył się Ludwik jeszcze podczas naszej rozmowy cztery lata temu. - Zrobiłem zdjęcie Kiepurze... . Pokazywał je potem w gablotce w holu jednego z budynków kopalni "Jankowice".

- To bardzo smutna wiadomość – powiedział nam przez telefon Paweł Pierściński, wielki fotograf krajobrazu. - Był dla mnie bratnią duszą. On, tak jak ja, wiedział, jak ważna jest fotografia krajobrazowa. Był moim sprzymierzeńcem w walce o pozycję fotografii krajobrazu w świecie, który wówczas takiej fotografii nie cenił. Prowadziliśmy długie rozmowy dotyczące twórczości fotograficznej, a właściwie etapów twórczości, na których obaj się wtedy znajdowaliśmy... . Znam Ludwika bardzo długo, on bardzo dawno temu zainteresował się działalnością fotografów kieleckich i uczestniczył w naszych artystycznych manifestacjach. Brał udział w organizowanych przez nas kolejnych edycjach ogólnopolskiego biennale krajobrazu i młodzieżowych sympozjach fotograficznych. Przywoził z sobą dobrze przygotowanych, pełnych zapału młodych ludzi. Miał taki dar, chciałbym to podkreślić, zarażał młodzież fotograficznym entuzjazmem, to było coś bardzo szczególnego... .

19 sierpnia skończył 80 lat. Jakieś dwa tygodnie wcześniej zasłabł w parku przy ul. Rybnickiej, miał udar. Ze szpitala w Żorach trafił do ośrodka pielęgnacyjno-opiekuńczego w Wilchwach. 1 sierpnia odwiedziliśmy tam Ludwika razem z Andrzejem Żabką.  Kiedy weszliśmy do jego małego pokoju, który dzielił z innym chorym, drzemał lekko, ale kiedy Andrzej zawołał - Panie Ludwiku - otworzył oczy. Poznał nas, ale nie byliśmy pewni, czy się ucieszył. Chcieliśmy tylko, żeby wiedział, że czekamy na niego w Żorach... . Joanna Cyganek

Zdj. Andrzej Żabka